Toegankelijkheid

Gisteren heb ik het zorgcongres In voor zorg! 3.0 bezocht.
Het onderwerp was, technologie in de gezondheidszorg.
De samenstelling van het programma en de workshops waren interessant en leerzaam.

Het congres vond plaats in het Evolon in Eindhoven.
De locatie was prima te bereiken en ik was blij, dat er twee keurige gehandicaptenparkeerplaatsen voor de hoofdingang waren.
Wat schetste kort daarop mijn verbazing: De hoofdingang was alleen met trappen te bereiken.
Achteraf bleek er achter het gebouw een mogelijkheid te zijn om zonder trappen binnen te komen.
....Maar wie plant dan in vredesnaam de parkeerplaatsen aan de voorkant?
Het gebouw had gelukkig een lift.
Ik heb verder helaas geen gehandicapten wc gevonden. De grote vegaderzaal (de Philipshal) was niet toegankelijk met de Rolstoel.
Op een zorgcongres hebben wij het notabene over mensen, die zorgbehoevend  zijn en beperkingen hebben. Deze mensen staan niet los van onze maatschappij, maar zijn er een onderdeel van.
Zij bezoeken ook zorgcongressen!

2 "Welke schoenen wil zij graag  hebben"

IK ben ook ervaringsdeskundige als het daarom gaat, hoe wij met mensen met een handicap omgaan.

Het is een vreemde gewaarwording, als je samen met je partner naar bijvoorbeeld een schoenenwinkel gaat en de verkoper aan jouw man vraagt, wat mevrouw ( ik) voor schoenen wil hebben.

Omdat ik kleine afstanden kan lopen, kan ik ook uit mijn rolstoel opstaan. Maar waag het niet, in het openbaar, bijvoorbeeld in een restaurant of winkel uit een rolstoel op te staan. Als blikken konden doden, was ik al lang morsdood.

Ik heb een vrij compacte rolstoel, waarmee ik meestal makkelijk door alle deuren binnen en buiten kom. In een restaurant pas ik keurig op de plaats van een stoel, die tijdelijk elders neer gezet kan worden. ….En toch reageren veel mensen heel krampachtig wanneer ik ergens langs moet. Zij springen op rukken met tafels en stoelen, hoewel dat helemaal niet nodig is. In het restaurant is het mij al gebeurd, dat de ober verontwaardigt was, omdat ik niet vooraf had aangegeven, dat ik met een rolstoel kwam. De goede man was er bijna niet van te overtuigen, dat mijn rolstoel op de plaats van een gewone stoel past.

Tenslotte stel ik mij de vraag, waarom zich mensen in een winkel, museum enz. zo vaak bij mij verontschuldigen. Ik passeer een mevrouw in de winkel,  zij gaat een stapje op zij en  zegt sorry. Iets later draait zich een mijnheer om, ziet mij en zegt sorry. Waarom? Waarvoor. Het is zeker aardig bedoeld, maar het blijft vreemd.

1 "Vloeken als een Viswijf"

Ik ga (rol) in het algemeen vroolijk door het leven en laat me niet snel uit het veld slaan....maar af en toe valt het niet mee. Mijn ervaringen zijn een bron aan insperatie voor oplossingen hoe het beter kan. 

Als ik met mijn volgeladen boodschappenmand op mijn knieën naar de parkeergarage van onze Albert Heijn (opgeleverd in 2008) wil, word ik mij hiervan akelig bewust. Het is namelijk voor een rolstoeler met - en zonder trouwens ook - de familieboodschappen op de knieën onmogelijk via de steile loopband naar de winkel en van de winkel naar de garage (met de keurige gehandicapten- parkeerplaatsen) te komen. Voor klanten van de winkel is er geen lift of een andere toegang tot de garage. Men heeft er bij de bouw van de nieuwe winkel wel aan gedacht om twee prachtige brede gehandicaptenparkeerplaatsen (inmiddels nog maar 1) in de garage te maken, maar men heeft er niet aan gedacht, dat de gehandicapte parkeerder ook naar de winkel wil.

Verder heeft men als rolstoeler in Rotterdam, bij het oversteken van de straat, altijd de mogelijkheid gelanceerd te worden. De stoeptegels steken meestal net een beetje boven de trottoirband uit en sluiten niet goed aan. Hierdoor is het niet mogelijk in een vloeiende beweging over te steken. Volgen daarna nog tramrails, dan is het feest compleet. Menigeen heeft mij horen vloeken als een viswijf, wanneer ik ternauwernood in de rolstoel blijf zitten, maar de boodschappen over straat rollen.

Ik ben in principe een vrouw, die weinig geheimen voor de medemens heeft, maar met god en allemaal mijn pincode te delen gaat mij een beetje te ver. Helaas staan de pinautomaten in de winkels en op straat vaak zo hoog, dat iedereen achter mij vrolijk mee kan kijken. Hierbij komt ook nog, dat de meeste pinautomaten in de winkels vastgeschroefd zijn om skimmen te voorkomen. In mijn geval is dat helemaal niet meer nodig, omdat je alle informatie makkelijk mee kan lezen.

Zo zijn er nog honderden voorbeelden, waaruit blijkt, dat er bij de inrichting van de binnen-en buitenruimte weinig of vanuit de zicht van iemand zonder beperking, aan mensen met een beperking wordt gedacht.